Χανιά: Σε κλίμα έντονης φόρτισης η δίκη για το φονικό – “Μακάρι ο νεκρός να ήμουν εγώ”

Σε κλίμα έντονης φόρτισης η δίκη για το φονικό στα Χανιά.

Ξεκίνησε στις 10 το πρωί της Πέμπτης στο Μεικτό Ορκωτό Εφετείο στα Χανιά, η δίκη για το φονικό που συγκλόνισε την Κρήτη τον Μάιο του 2020. Στην υπόθεση θα καταθέσουν 13 μάρτυρες υποστήριξης κατηγορίας και μάρτυρες υπεράσπισης του κατηγορούμενου.

“Εκείνο το βράδυ έχασαν τη ζωή τους δυο άνθρωποι. Μακάρι ο νεκρός να ήταν ένας, να ήμουν εγώ” τόνισε ο κατηγορούμενος ακούγοντας τις κατηγορίες που του αποδίδονται. “Είμαι εδώ δικαίως κατηγορούμενος. Η εικόνα του νεκρού πατέρα μου δεν μου άφησε λογική σκέψη. Ζητώ να με κρίνετε δίκαια διότι διέπραξα έγκλημα” σημείωσε, όπως αναφέρει το zarpanews.gr.

Ο Καλομοίρης κατηγορείται και έχει καταδικαστεί σε ισόβια για την ανθρωποκτονία του Γιώργου Ξυλούρη με πρόθεση, σε ήρεμη ψυχική κατάσταση το βράδυ της 2ας Μαΐου 2020.

Είχε προηγηθεί η δολοφονία του πατέρα του από τον Ξυλούρη.

“Δεν θα ξεπεράσω ποτέ αυτή την εικόνα”

Στην απολογία του ο 29χρονος είχε πει για εκείνο το βράδυ του Μαϊου του 2020:

“Όταν του ζήτησα εξηγήσεις γιατί τον ψάχνει άρχισε να βρίζει με τις φράσεις “είναι ρουφιάνος και είστε γκεσταμπίτες όλοι σας” αλλά “έλουζε” και με άλλους ακατανόητους χαρακτηρισμούς τον πατέρα μου”.

Αναφέρεται στη χειροδικία μεταξύ των δύο και επισημαίνει ότι το συγκεκριμένο επεισόδιο προκλήθηκε από τον Ξυλούρη αλλά έληξε πολύ γρήγορα.

Στη συνέχεια περιγράφει το πώς κατέβηκε από το σπίτι όταν άκουσε τις φωνές της μητέρας του και πως θόλωσε το μυαλό του και πυροβόλησε όταν αντίκρισε πεσμένο στο οδόστρωμα τον πατέρα του:

“Βλέποντας ότι ο πατέρας μου ήταν σωριασμένος στο οδόστρωμα και πυροβολημένος στο στήθος, από το όπλο του Ξυλούρη Γεωργίου του Ιωάννη που κρατούσε ακόμη στα χέρια του δίπλα του και τη μητέρα μου από δίπλα να ουρλιάζει και να καταριέται τον Ξυλούρη, θόλωσε το μυαλό μου από το τραγικό και συνάμα εφιαλτικό σκηνικό που δεν μπορώ να ξεχάσω, ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι μου, τυφλώθηκα και δεν έβλεπα τίποτα πια μπροστά μου, με ανείπωτο πόνο ψυχής και κυριευμένος από συναισθήματα βαθιάς θλίψης και οργής, το μόνο που μπορώ να θυμηθώ ήταν η ενστικτώδη αντίδρασή μου να στρέψω το όπλο που κρατούσα προς το μέρος του Ξυλούρη Γεώργιου του Ιωάννη και ο οποίος βρισκόταν πια ακριβώς δίπλα μου και να τον πυροβολήσω, σχεδόν από μηδενική απόσταση, χωρίς να θυμάμαι πόσες φορές πυροβόλησε το όπλο μου”.

“Αυτό που ακόμα και σήμερα αισθάνομαι και δεν πρόκειται ποτέ μου να ξεπεράσω, όσα χρόνια και να περάσουν και μέχρι να πεθάνω, είναι ο σκληρός και ανείπωτος πόνος που ένιωσα και τα βαθιά συναισθήματα θλίψης και οργής που με κυρίευσαν τη στιγμή που αντίκρισα την εικόνα του πυροβολημένου και ξαπλωμένου στο οδόστρωμα πατέρα μου, από τα χέρια του στεκόμενου δίπλα από αυτόν, με το όπλο στο χέρι, Ξυλούρη Γεωργίου του Ιωάννη αλλά και την φτωχιά και άμοιρη μητέρα μου που ούρλιαζε συνεχώς από δίπλα και έβριζε και καταριόταν τον Ξυλούρη Γεώργιο.

ΠΗΓΗ: